2005, het pre-weblogjaar (3)

Hengelo
Na Pardubice was het tijd voor Hengelo. Het jeugdkampioenschap, waar ik sinds 2001 aan mee had gedaan, had me wisselend succes opgeleverd. In 2004 ging het goed, in 2002 slecht en de andere twee jaren zaten er tussenin. Ik hoopte dat ik na Pardubice goed was ingeschaakt om hier lekker te knallen.

Dat viel tegen. We waren weggepropt in de suffe, saaie muziekschool. Blijkbaar had het sombere gebouw invloed op mijn prestaties. Ik won in het begin nog van de zwakkeren, maar ik verloor steeds van de sterkere tegenstanders. Al in de vijfde ronde werd dat patroon verbroken, toen ik tegen Maarten Hemmes goed wegkwam met remise. In de JCC had ik 'm het jaar ervoor verslagen, maar dat zat er nu niet in. Het betekende wel dat ik daarna met zwart tegen een verslaanbare tegenstander kwam te spelen. Na een rare opening stond ik opeens toch wat beter, om uiteindelijk zo'n beetje verloren te staan. Gek genoeg werd er toen remise gegeven.
Daarna won ik nog van een 1400, om mijn toernooi af te sluiten met twee nederlagen. De nederlaag tegen Jan Breukelman was al vervelend, dat ik daarna van Eric de Moor verloor vanuit fantastische stelling was helemaal erg.

Ik liep met m'n treurige hoofd naar het gemeentehuis. Ewood speelde tegen Twan Burg en hij had aan een remise genoeg om het toernooi op zijn naam te schrijven. Ik verwachtte dat hij daarin wel zou slagen; hij had 'm op het NK namelijk al verslagen. 2e op het "echte" NK en eerste op het "open" NK? 2005 was een topjaar voor Ewood.

Helaas kwam ik erachter dat hij ook verloren had. Hoe kon dat nou toch?! Een gedeeld derde plaats restte Ewood, nog achter Yme G, die hem lachend voorbijstreefde. Wat een dag...

Econometrie
Eind Augustus was er een zgn. idee-week; een IntroDuctieweek voor EErstejaars of zo. Het was een soort kennismakingsweek, met een voetbaltoernooitje. Er waren nog wel meer activiteiten gepland, maar ik had niet echt zin om erbij te zijn.

Kamp
Na de idee-week was er een introductieweekend naar Texel. Het was wel grappig. Toen ik in Utrecht ging studeren, gingen we een weekje naar Brabant. We moesten echter onze horloges en mobieltjes afgeven en er werd ook niet verteld waar het was. Het was een lange week, maar ik was toen wel in m'n element.
Dat was nu anders. Een weekend is toch korter. We gingen met de boot naar Texel, om daar met fietsen naar het onderkomen te gaan. Het was fraai weer en er werd wat gevoetbald. Verder had ik nog wat contact met de docenten, die toch weer een ander beeld schetsten van de studie dan dat ik eigenlijk in m'n hoofd had. Domper...

Het was eigenlijk wel gek. Ik was ooit eens naar zo'n kennismakingsles van Econometrie geweest. De desbetreffende docent, Rein Nobel, vertelde enthousiast over de wiskundigen en vooral over de geschiedenis van de besliskunde, als ik het me goed herinner. Het overtuigde mij om Econometrie te gaan doen.

Schaken
Verder werd er die avonden nog wel eens geschaakt. Dat kwam vooral omdat Econometristen goed kunnen schaken. Ze zijn dan ook gewoon heel slim. Het hoogtepunt van het weekend was de match die ik tegen MadU Tan speelde. Hij zat zijn tegenstanders weg te spelen en toen was ik aan de beurt. Ik kreeg in een drie minuten-potje de witte stukken voor m'n neus gedraaid en ik wilde graag laten zien dat ik misschien verbaal niet zo goed was, maar schaaktechnisch wel.
Ik had echter best wel last van de druk en na een vage opening van 'm deed ik zetten die niet echt to the point waren. Ik kwam dan ook wat minder te staan, maar ik probeerde het te verdedigen. De tijd ging ook een rol spelen, want ik had niet zo veel tijd meer. Door een counter draaide ik de rollen echter opeens om en met nog drie seconden op de klok voerde ik de zet Dg8xf7 uit. MadU stak meteen z'n hand uit, waar ik uit begreep dat hij mat stond. Inderdaad, zijn koning op h5 stond er een beetje verlaten bij. Het publiek klapte.

Daarna speelde ik tegen Rein Nobel. Met pijn en moeite wist ik in een Spaanse partij te overleven, waarna ik met twee seconden op de klok op tijd won. Ik werd onttroond door Martijn van der Eijk, een kleine, kale gast. Ik werd al gauw getruct in de opening, waarna de lol er gauw af was. Ik ging na de partij naar m'n kamer, om aan te sterken. Ik had namelijk een aantal graanrepen meegenomen. Die kwamen wel van pas, want ik had die avond amper gegeten.

Na het schaken was er nog een soort hint-spel, iets wat mij te lastig leek. ;) Daarna vroeg Nobel me om nog maar eens te schakentegen MadU. O jee, dacht ik toen. MadU vond het tijd om wat recht te zetten en hij deed dat door een stuk of tien partijen te winnen. MadU is dan ook een goede snelschaker, maar ik voelde dat ik ook niet meer de kracht had om echt partij te bieden. Verder dan een iets mindere slotstelling in een op tijd verloren stelling kwam ik niet. Met wit gingen mijn Siciliaanse zijvarianten niet best. Ik kwam niet goed te staan en ik werd vaak simpel getruct. Na een tijdje had ik het gevoel dat MadU echt dacht dat-ie tegen een enorme kneus zat te spelen.
Tegen Nobel kon ik juist weer wat indruk maken. Hij wist zich maar geen raad met mijn Hongaarse opening.

Gesnapt
Zo ging dat dus. Tijdens de week was er nog een soort spelletje. Iedereen kreeg een kaartje, met daarop een naam. Als je dan samen met diegene op je kaartje in één ruimte was, dus zonder dat iemand het kon horen, dan kreeg je alle kaartjes van die persoon. En dan moest je dus daarna proberen de volgende persoon te verrassen. Een lastig spelletje dus. Het was wel grappig, toen een meisje naar het toilet ging. Toen ging zo'n gast er gauw achteraan. :P
Zelf werd ik "gesnapt" toen ik in m'n eigen kamer was. We waren met z'n drieën in de kamer, toen de een de ander verzocht om naar buiten te gaan. Zo ging dat dus.

Ach, het was wel een aardige groep. Iedereen was wel aardig voor elkaar, al was ik toen erg verlegen. Een ander mooi moment kwam toen m'n ma  naar Texel belde dat Ewood het NK snelschaken in Heerenveen had gewonnen. Ik werd ervan op de hoogte gebracht; blijkbaar had ik m'n telefoon moeten afgeven. Het waren mooie tijden.

Na het weekend zou ik die Nobel nog twee jaar geregeld zien. Hij was namelijk heel erg bij de studie betrokken (studiebegeleider?) en ik had bijna elke dag wel les van 'm.

School
Het nadeel van een schooljaar is, is dat je altijd in de herfst begint. Meteorologische herfst, dat wel. De herfst is een periode van somberheid en verval. Zo zwom ik op 28 augustus, op de dag dat Ajax thuis met 1-2 van Feijenoord verloor, nog in de Sijsjesberg, een druk buitenzwembad. We gingen toen overgooien met een balletje dat ik had gekregen van Natuurwetenschap & Innovatiemanagement. Ik was best gehecht aan het balletje. Het probleem was dan ook dat het balletje een paar keer het zwembad uit werd gegooid. Tegen het eind van de middag was het echt raak en was het balletje onvindbaar. Waarschijnlijk ligt het ding nu nog onder de struiken. Twee maanden later zou buitenzwemmen ondenkbaar zijn.

Op 5 september begon het schooljaar. Er werd op die eerste dag naar allerlei gegevens gevraagd, zoals de school waar je het jaar ervoor had gezeten. Die vraag kon ik dus niet echt beantwoorden. ;)

In de eerste weken had ik de grootste moeite om alles te regelen. Zo kon ik m'n e-mails maar niet lezen. Pas eind september, op de verjaardag van m'n tante, werd het - dankzij mijn studiebegeleider - verholpen. Ik wist niet lang daarna mijn universiteitsmail te forwarden naar m'n hotmail. Dat scheelde me een hoop werk.

De studie begon met vier zware vakken. Zo had ik inleiding Operatinele Research, ofwel mathematische besliskunde, Calculus, een aansluitcursus, die uit twee delen bestond; het ene deel was min of meer middelbare school piskunde, het andere deel was een cursus hierogliefen, met allerlei predicaten en dat soort lastige tekens. Duidelijk zwaardere kost. En tot slot Marketing, een wat eenvoudiger vak.

EK
Het was een hele kluif, al die vakken. Ondertussen ging Ewood naar het EK schaken. In de vroege ochtend van 13 september brachten we hem naar Schiphol. Daar aangekomen was het wachten op de anderen. Begeleiders Yge Visser en Piet Peelen zaten ondertussen een interessante discussie te voeren over ratings en ratinginflatie.

Vanaf het dakterras werden Ewood en zijn lotgenoten uitgezwaaid. Daarna kon ik me weer richten op m'n les. Voordat ik daar naartoe ging, plaatste ik nog een oproep bij het sportcentrum. Of ze nog een plaatsje vrij hadden in een zaalvoetbalteam. Ik had m'n telefoonnummer er nog opgeschreven en ik wacht nu nog op het eerste telefoontje. De reden dat ik zelf op zoek moest naar een team, was omdat de teamindeling al gemaakt was. Blijkbaar was er niet gerekend op nieuwkomers...

Hoe dan ook, ik ging naar de les. Ik was nog net op tijd... Tenminste, als ik het had gevonden. Dat duurde ook nog... eh... een uur. Echt waar!

Ewoods kwam op de 24e terug van z'n EK en was in ieder geval te moe om nog te spelen voor de externe competitie. Ook Hans Ree kon niet komen, waardoor ondergetekende inviel in het eerste. Mijn eerste partij in de tweede klasse leverde me een overwinning op. Dat begon dus goed. Uiteindelijk hadden de onderste vijf borden, waaronder ook Fliffer, de andere invaller, PJF, de nieuwe vaste speler in het eerste en de beide van der Heijdens, allemaal gewonnen.
Daar stond tegenover dat de hoogste drie borden niet verder kwamen dan remise, maar de boodschap was duidelijk: BSG wilde weer promoveren!

Verder was het een best triest jaar voor BSG. BSG 2 was dan wel gepromoveerd, maar jammer genoeg kon Wim Stork het niet meer meemaken. "Die ouwe van BSG is ook dood," vertelde m'n pa eens. Een tamelijk nietszeggende uitspraak, uiteraard, al was het wel schokkend als ik wist wie "die ouwe" was. Wim Stork dus, pas 60 jaar oud.

Wordt in september vervolgd...