Kampioen!
Afgelopen maandag (!) werd de tweede en beslissende snelschaakavond gespeeld. Vorige week de kwalificatie, deze week de finale. Door een of ander misverstand (het toernooi was niet aangekondigd in het clubblad) hadden maar erg weinig spelers meegedaan. Bovendien speelden sommige sterke spelers nog mee in Corus, zoals Emiglio en Tom de Ruiter. Zij konden daardoor alleen nog voor spek en bonen meedoen.
Die indeling koppelde me - tot mijn schrik - aan de witte. Ik vroeg of hij de vorige keer negende was geworden, wat ik wat aan de lage kant vond. De witte vertelde dat er met de indeling van de vijfde ronde werd begonnen. Dat zat zo:
Van de tien spelers die zich hadden gekwalificeerd voor de finalegroep, viel meteen eentje af: Dan Jerksen kwam niet opdagen. Het betekende dat iedereen een vrije ronde zou krijgen.
De eerste die die vrije ronde kreeg, was Bert Balke. Hij kwam wat later. Het betekende dat de indeling enigszins werd omgegooid.
Het betekende eveneens dat ik met zwart speelde. Dan kon het een lastige partij worden, dacht ik. In de opening werd wat geschoven, waarna ik toch wel goed stond. De witte gooide er nog wat materiaal tegenaan, maar zonder resultaat. Op het eind ging het hard en was de witte erg teleurgesteld. Hij had met zijn eigen kleur stukken graag een resultaat gehaald en dat begrijp ik wel (en nu zou een onpartijdige omstander moeten zeggen dat het geen schande is om van het Apenhoofd te verliezen. xD)
In de tweede ronde speelde ik tegen Rik Weidema. Tegen de toernooileider was mijn spel niet indrukwekkend. Op het eind kwam ik zelfs in een mechanisme terecht waardoor ik het liefst m'n pionnen op de koningsvleugel offerde om de lijnen dicht te houden. In tijdnood kwam de volgende stelling op het bord:
Afgelopen maandag (!) werd de tweede en beslissende snelschaakavond gespeeld. Vorige week de kwalificatie, deze week de finale. Door een of ander misverstand (het toernooi was niet aangekondigd in het clubblad) hadden maar erg weinig spelers meegedaan. Bovendien speelden sommige sterke spelers nog mee in Corus, zoals Emiglio en Tom de Ruiter. Zij konden daardoor alleen nog voor spek en bonen meedoen.
Die indeling koppelde me - tot mijn schrik - aan de witte. Ik vroeg of hij de vorige keer negende was geworden, wat ik wat aan de lage kant vond. De witte vertelde dat er met de indeling van de vijfde ronde werd begonnen. Dat zat zo:
Van de tien spelers die zich hadden gekwalificeerd voor de finalegroep, viel meteen eentje af: Dan Jerksen kwam niet opdagen. Het betekende dat iedereen een vrije ronde zou krijgen.
De eerste die die vrije ronde kreeg, was Bert Balke. Hij kwam wat later. Het betekende dat de indeling enigszins werd omgegooid.
Het betekende eveneens dat ik met zwart speelde. Dan kon het een lastige partij worden, dacht ik. In de opening werd wat geschoven, waarna ik toch wel goed stond. De witte gooide er nog wat materiaal tegenaan, maar zonder resultaat. Op het eind ging het hard en was de witte erg teleurgesteld. Hij had met zijn eigen kleur stukken graag een resultaat gehaald en dat begrijp ik wel (en nu zou een onpartijdige omstander moeten zeggen dat het geen schande is om van het Apenhoofd te verliezen. xD)
In de tweede ronde speelde ik tegen Rik Weidema. Tegen de toernooileider was mijn spel niet indrukwekkend. Op het eind kwam ik zelfs in een mechanisme terecht waardoor ik het liefst m'n pionnen op de koningsvleugel offerde om de lijnen dicht te houden. In tijdnood kwam de volgende stelling op het bord:
Stelling na 1...Da8-e8
Ik besloot hier maar om op g5 te slaan. Erg goed sta ik natuurlijk niet, maar daar kon ik nu niet zo veel aan doen. Na 2.Txg5 deed hij het "briljante" 2...Dxh5, een zet die ik niet had zien aankomen. Mijn toren op g5 bevond zich in een lelijke kruispenning, maar toch klopte er iets niet. Mijn enige zet was 3.Txg7+, waarna zwart zijn dame verliest. Een soort röntgenaanval. Minder leuk zou het zijn geweest als de zwarte toren niet op f8, maar op f7 had gestaan.
Na deze dolle partij speelde ik tegen Le. Hij had ook twee puntjes en mocht nu proberen zijn directe concurrent te verslaan. Na de schele partij van vorige week had ik nu een meer solide openingsopzet. Nu week Le af. Hij liet me op e3 slaan. Merkwaardig, want hij is altijd zo dol op lopers. Ik had het idee iets beter te staan, maar toen hij op e5 sloeg, zag ik mij genoodzaakt zijn paard op f3 te ruilen. Er bleef een stelling over met ongelijke lopers. Ondanks Les winstpogingen, moest het wel remise zijn. In tijdnood had ik nog wel wat aanvalskansen, maar de stelling was tricky. De dames gingen er af, waarna ik nog een pion weggaf en even later bijna de partij met ...Kf6? Gelukkig zag ik net op tijd dat ik die zet maar beter niet kon doen.
Remise dus en ik was tevreden, want ik had liever een min of meer correcte remise dan een incorrecte winst. Als ik uiteindelijk naast de eindzege zou grijpen, dan had ik daar vrede mee.
In de vierde ronde had ik een bye en kon ik gaan kijken of Bert Balke Le punten kon aftroggelen. Dat viel tegen: ondanks een goede stelling (schaakje op h5 of zo) gaf ik BB geen kans meer. Hij had nog een paar minuten over, terwijl Le pas een paar minuten had verbruikt (het speeltempo was 10' pppp.)
Ondanks dat BB nog optisch wat kansen kreeg, was het lang niet genoeg. Le kon bij wijze van spreken alles weggeven en nog winnen.
En toen mocht ik tegen BB.
Spelend met wit kreeg ik op 1.e4 g6 tegen me. Ik kwam in een stelling waarin ik weinig ervaring had. Toen hij echter op stap ging met z'n dame, won ik een pion. Maar daarna werd het lastig. Hoe kom ik verder? Ik zag geen zet die me tevreden stelde. Tot na een minuut nadenken. Ik deed Kg1-f2, om zo over de h-lijn de dame weg te trappen. Het lukte allemaal en in tijdnood kwam het allemaal mijn kant op.
Door het omgooien van het speelschema had ik in de zesde ronde opnieuw wit. Ditmaal tegen Mark Pieterse. Vorige week kon ik met zwart niet van hem winnen, maar misschien zou het met wit beter gaan. Hij speelde niet 1.e4 e5 2.Pf3 f5?, waar ik nog iets op had bedacht, maar 2...d5?!, wat ik echt niet kende. Ik won echter simpel een pion en ging daarna een stelling met een pion meer winnen, zo dacht ik. Ik kon zijn paardenpaar lekker wegschoppen, maar opeens ging er van alles mis. Ik kon een pion niet meer dekken en verloor daarna nog een kwal. Daardoor kon ik zijn remiseaanbod niet meer weigeren. Het enige goede was dat ik meer tijd had dan hij.
"Dat is waarschijnlijk een halfje te veel", aldus Weidema, die een overwinning had verwacht. Het was voor mij het zoveelste puntverlies tegen Pieterse. En vanuit wat voor stelling... Ondertussen had Le verder alles gewonnen, maar mocht hij nog wel tegen Eddy of Squares. Die had hij vorige week vrij makkelijk omgelegd, maar dat was met wit. Met zwart zou het wel eens heel anders kunnen gaan, aldus Le. En warempel, hij kreeg nog gelijk ook.
Ik speelde met zwart tegen Tom Haenen. Vorige week had ik wit tegen hem (alleen tegen Le heb ik tweemaal met dezelfde kleur gespeeld) en won ik vrij regelmatig. Maar hoe zou het gaan met zwart? Zou hij een solide verdedigingslinie kunnen aanleggen? Misschien wel. Ik rocheerde zeer riskant lang, nadat ik was afgeweken van die partij in de interne.
Hij speelde echter een zeer ongelukkige zet. Hij deed b4? en verloor na Lb5 of het paard op c4, of het paard op e2. Het was best sneu.
Ondertussen stond Le met de rug tegen de muur. Of Squares had een dame en twee stukken tegen twee torens en een stuk. In tijdnood deed Eddy het niet helemaal goed, maar de kracht van de dame en vrijpion besliste de partij.
Zo stond ik plotseling een half punt voor en kon ik het zelf afmaken. Om te beginnen moest ik winnen van Of Squares. Ik had nog wat bekeken van het koningsgambiet, maar dat was verspilde moeite; ik had namelijk wit.
Met de witte stukken wilde ik per se winnen, ook al omdat ik vorige week van hem verloor. In de opening kreeg ik voordeel toen ik zijn ...Dc7 snel met Pd5 kon beantwoorden. Mijn paard en loper kwamen via b6 en c7 akelig op bezoek. Eddy offerde maar een kwaliteit, waarna ik kon consolideren. Hij kreeg nog wat activiteit, maar zijn stukken bleken alleen maar kwetsbaar te staan. Dit resulteerde in stukwinst en daarmee partijwinst.
In de laatste ronde speelde ik tegen Bert Kieboom. Hij had me al eens uit de beker gekickt, dus het zou niet makkelijk worden met mijn maffe systeem. Even daarvoor leek het er op dat hij de tweestrijd met Le zou kunnen beslissen. In een duidelijk minder eindspel vocht hij zich naar een remisestelling, maar toen bleek hij niet snel genoeg.
Tegen mij haalde hij dat weer in. Hij speelde ergens b4, om wat velden te pakken, maar toen hij ruilde op e5 stond b4 plotseling in en dreigde ik een vorkje te geven met e5-e4. Die dreiging verhinderde hij, waarna ik op b4 sloeg en technisch gewonnen stond. De lijdensweg voor wit werd steeds erger. De pionnen bleven vallen en gruwend gaf Kietree op.
Dat betekende dat ik kampioen was. Ik kon nog kijken hoe Le het zou doen tegen Weidema. Hij won netjes en eindigde op 6½ uit 8. Weidema was ergens onderin geëindigd. De witte was nog derde geworden. Hij moest daarvoor BB wel door zijn tijd rammen; BB had een stuk, een aantal pionnen en een minuut bedenktijd meer. Even later ging hij door zijn vlag in een toreneindspel met twee pluspionnen.
Ik koos bij de prijsuitreiking voor de stroopwafels, waardoor Le zich kon vergrijpen aan het bier. Voor de witte bleef slechts wijn over, iets wat voor hem net zo waardevol was als een twee linkerschoenen.
Verder trakteerde Le me nog op een glaasje appelsap, waarna hij de trein ging halen. Binnen vier minuten van het DSC naar het station... Da's best snel.
Download Snelschaken20080127.txt
Ik besloot hier maar om op g5 te slaan. Erg goed sta ik natuurlijk niet, maar daar kon ik nu niet zo veel aan doen. Na 2.Txg5 deed hij het "briljante" 2...Dxh5, een zet die ik niet had zien aankomen. Mijn toren op g5 bevond zich in een lelijke kruispenning, maar toch klopte er iets niet. Mijn enige zet was 3.Txg7+, waarna zwart zijn dame verliest. Een soort röntgenaanval. Minder leuk zou het zijn geweest als de zwarte toren niet op f8, maar op f7 had gestaan.
Na deze dolle partij speelde ik tegen Le. Hij had ook twee puntjes en mocht nu proberen zijn directe concurrent te verslaan. Na de schele partij van vorige week had ik nu een meer solide openingsopzet. Nu week Le af. Hij liet me op e3 slaan. Merkwaardig, want hij is altijd zo dol op lopers. Ik had het idee iets beter te staan, maar toen hij op e5 sloeg, zag ik mij genoodzaakt zijn paard op f3 te ruilen. Er bleef een stelling over met ongelijke lopers. Ondanks Les winstpogingen, moest het wel remise zijn. In tijdnood had ik nog wel wat aanvalskansen, maar de stelling was tricky. De dames gingen er af, waarna ik nog een pion weggaf en even later bijna de partij met ...Kf6? Gelukkig zag ik net op tijd dat ik die zet maar beter niet kon doen.
Remise dus en ik was tevreden, want ik had liever een min of meer correcte remise dan een incorrecte winst. Als ik uiteindelijk naast de eindzege zou grijpen, dan had ik daar vrede mee.
In de vierde ronde had ik een bye en kon ik gaan kijken of Bert Balke Le punten kon aftroggelen. Dat viel tegen: ondanks een goede stelling (schaakje op h5 of zo) gaf ik BB geen kans meer. Hij had nog een paar minuten over, terwijl Le pas een paar minuten had verbruikt (het speeltempo was 10' pppp.)
Ondanks dat BB nog optisch wat kansen kreeg, was het lang niet genoeg. Le kon bij wijze van spreken alles weggeven en nog winnen.
En toen mocht ik tegen BB.
Spelend met wit kreeg ik op 1.e4 g6 tegen me. Ik kwam in een stelling waarin ik weinig ervaring had. Toen hij echter op stap ging met z'n dame, won ik een pion. Maar daarna werd het lastig. Hoe kom ik verder? Ik zag geen zet die me tevreden stelde. Tot na een minuut nadenken. Ik deed Kg1-f2, om zo over de h-lijn de dame weg te trappen. Het lukte allemaal en in tijdnood kwam het allemaal mijn kant op.
Door het omgooien van het speelschema had ik in de zesde ronde opnieuw wit. Ditmaal tegen Mark Pieterse. Vorige week kon ik met zwart niet van hem winnen, maar misschien zou het met wit beter gaan. Hij speelde niet 1.e4 e5 2.Pf3 f5?, waar ik nog iets op had bedacht, maar 2...d5?!, wat ik echt niet kende. Ik won echter simpel een pion en ging daarna een stelling met een pion meer winnen, zo dacht ik. Ik kon zijn paardenpaar lekker wegschoppen, maar opeens ging er van alles mis. Ik kon een pion niet meer dekken en verloor daarna nog een kwal. Daardoor kon ik zijn remiseaanbod niet meer weigeren. Het enige goede was dat ik meer tijd had dan hij.
"Dat is waarschijnlijk een halfje te veel", aldus Weidema, die een overwinning had verwacht. Het was voor mij het zoveelste puntverlies tegen Pieterse. En vanuit wat voor stelling... Ondertussen had Le verder alles gewonnen, maar mocht hij nog wel tegen Eddy of Squares. Die had hij vorige week vrij makkelijk omgelegd, maar dat was met wit. Met zwart zou het wel eens heel anders kunnen gaan, aldus Le. En warempel, hij kreeg nog gelijk ook.
Ik speelde met zwart tegen Tom Haenen. Vorige week had ik wit tegen hem (alleen tegen Le heb ik tweemaal met dezelfde kleur gespeeld) en won ik vrij regelmatig. Maar hoe zou het gaan met zwart? Zou hij een solide verdedigingslinie kunnen aanleggen? Misschien wel. Ik rocheerde zeer riskant lang, nadat ik was afgeweken van die partij in de interne.
Hij speelde echter een zeer ongelukkige zet. Hij deed b4? en verloor na Lb5 of het paard op c4, of het paard op e2. Het was best sneu.
Ondertussen stond Le met de rug tegen de muur. Of Squares had een dame en twee stukken tegen twee torens en een stuk. In tijdnood deed Eddy het niet helemaal goed, maar de kracht van de dame en vrijpion besliste de partij.
Zo stond ik plotseling een half punt voor en kon ik het zelf afmaken. Om te beginnen moest ik winnen van Of Squares. Ik had nog wat bekeken van het koningsgambiet, maar dat was verspilde moeite; ik had namelijk wit.
Met de witte stukken wilde ik per se winnen, ook al omdat ik vorige week van hem verloor. In de opening kreeg ik voordeel toen ik zijn ...Dc7 snel met Pd5 kon beantwoorden. Mijn paard en loper kwamen via b6 en c7 akelig op bezoek. Eddy offerde maar een kwaliteit, waarna ik kon consolideren. Hij kreeg nog wat activiteit, maar zijn stukken bleken alleen maar kwetsbaar te staan. Dit resulteerde in stukwinst en daarmee partijwinst.
In de laatste ronde speelde ik tegen Bert Kieboom. Hij had me al eens uit de beker gekickt, dus het zou niet makkelijk worden met mijn maffe systeem. Even daarvoor leek het er op dat hij de tweestrijd met Le zou kunnen beslissen. In een duidelijk minder eindspel vocht hij zich naar een remisestelling, maar toen bleek hij niet snel genoeg.
Tegen mij haalde hij dat weer in. Hij speelde ergens b4, om wat velden te pakken, maar toen hij ruilde op e5 stond b4 plotseling in en dreigde ik een vorkje te geven met e5-e4. Die dreiging verhinderde hij, waarna ik op b4 sloeg en technisch gewonnen stond. De lijdensweg voor wit werd steeds erger. De pionnen bleven vallen en gruwend gaf Kietree op.
Dat betekende dat ik kampioen was. Ik kon nog kijken hoe Le het zou doen tegen Weidema. Hij won netjes en eindigde op 6½ uit 8. Weidema was ergens onderin geëindigd. De witte was nog derde geworden. Hij moest daarvoor BB wel door zijn tijd rammen; BB had een stuk, een aantal pionnen en een minuut bedenktijd meer. Even later ging hij door zijn vlag in een toreneindspel met twee pluspionnen.
Ik koos bij de prijsuitreiking voor de stroopwafels, waardoor Le zich kon vergrijpen aan het bier. Voor de witte bleef slechts wijn over, iets wat voor hem net zo waardevol was als een twee linkerschoenen.
Verder trakteerde Le me nog op een glaasje appelsap, waarna hij de trein ging halen. Binnen vier minuten van het DSC naar het station... Da's best snel.
Download Snelschaken20080127.txt
8 opmerkingen: