Uit het dagboek van een brugger
"Komt de weblogdood de laatste tijd dichterbij?" Die vraag stel ik mezelf steeds vaker. Natuurlijk komt een moment in de toekomst steeds dichterbij naarmate de tijd vordert, maar ik bedoel meer dat het de laatste tijd vrij karig is wat betreft artikelaanbod. Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die nog wel eens een artikeltje publiceer. Nog erger is dat ik het gevoel heb dat ik te veel produceer. De vraag naar artikelen wordt steeds minder, net als het aanbod dus. Het is goed dat die begrippen "hand in hand" gaan met elkaar, maar op deze manier bewandelen we een doodlopende weg. Hopelijk kan weblogland nog op tijd een zijstraat vinden.
Traditioneel is de herfst juist de webloglente. De vakantie is voorbij, de school is weer begonnen. Vaak is een schooljaar in het begin nog wel te doen en aangezien het weer vaak geen reden geeft om naar buiten te gaan, is het het ideale seizoen om weblogvoedsel te produceren. Aangezien dat dit jaar amper gebeurt, ga ik maar weer eens afgevallen bladeren verzamelen, in de hoop dat er toch nog een mooie webloglente komt.
Het artikel dat ik nu uit de oude doos haal, is een grappig stukje geschreven door kleine Claudia en het heet dus "Uit het dagboek van een brugger"
Hallo,
Ik ben Mister S en ik ben een brugklasser. Brugmug. Brugkoter. Of hoe je me ook wil noemen. Vandaag ben ik om 7 uur opgestaan. Niet zo vroeg eigenlijk, want mijn zus staat al om kwart over 5 op! Ik heb echt heel veel respect voor haar. Ze is nooit moe, maar ik wel. In de badkamer probeer ik me hangend tegen de muren om te kleden, zodat ik nog niet echt hoef te staan. Dan moet ik de overloop overlopen tot de trap. De trap is mijn verlossing, want dan kan ik me weer halfhangend bewegen.
Beneden staat mijn brood al klaar. Volgens mijn moeder moet ik veel eten omdat ik veel energie gebruik, maar ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het echt zo'n onzin. Twee boterhammetjes is echt te veel voor zo'n klein brugklassertje. Ik heb dan ook niet echt zin om te eten want ik heb gewoonweg geen honger, maar ik voel me ook zo vreselijk moe. Met mijn hoofd tegen de muur probeer ik nog wat te slapen. "S, ga nou eens eten!" moet mijn moeder een aantal keer boos roepen, maar ik trek me er niets van aan. Ik sta namelijk al met één been in dromenland.
Na een klein uurtje ben ik eindelijk klaar met eten. Dan moet ik naar school gaan fietsen. Heb jij ooit met ogen dicht gefietst? Ik wel. Dat doe ik elke dag. De eerste paar keren viel ik bijna van mijn fiets, omdat ik dan ergens tegenaan knalde. Maar nu kan ik de weg blindelings fietsen.
Na tien minuten fietsen ben ik op school aangeland. Slapend gaat de tijd veel sneller en slapend fietsen dus ook. Vandaag staan er allemaal saaie vakken op het programma. Eerst hebben we wiskunde. Hierbij moeten we vierkantjes ofzo gaan vouwen. Gaap! Ik wilde eigenlijk gaan slapen, maar ik vouw toch maar die rotdingetjes, gooi het papier op de grond en ga weer door met slapen. Aan het einde van deze les ligt de hele grond vol met papiertjes. En aan het einde van de dag was de laag papiertjes uitgegroeid tot een hele berg.
Van de rest van de dag kan ik me niet zoveel meer herinneren. Ik heb het grootste deel geslapen. Als ik thuiskom ga ik eerst ff theedrinken en mijn smeken of de TV aanmag. Nee, dat mag pas als ik een 8,5 of hoger heb, maar daarvoor moet ik leren en daar ben ik veel te moe voor!! Dan maar computeren... Zodra ik op mijn kamer kom schuif ik mijn bureaustoel naar achteren en druk met mijn vinger op het computerknopje. Een beweging die routine voor mij is geworden...
KC, 13-12 2007
Dat was wel een grappig verhaaltje, nietwaar? Het is een van de beste verhalen van KC, vind ik. Daarom deze herpublicatie. Ik hoop dat KC de draad weer oppakt en op deze voet verder gaat. Dat weblogland niet verandert in een eeuwig besneeuwd landschap!
Gerelateerde artikelen:
"Komt de weblogdood de laatste tijd dichterbij?" Die vraag stel ik mezelf steeds vaker. Natuurlijk komt een moment in de toekomst steeds dichterbij naarmate de tijd vordert, maar ik bedoel meer dat het de laatste tijd vrij karig is wat betreft artikelaanbod. Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die nog wel eens een artikeltje publiceer. Nog erger is dat ik het gevoel heb dat ik te veel produceer. De vraag naar artikelen wordt steeds minder, net als het aanbod dus. Het is goed dat die begrippen "hand in hand" gaan met elkaar, maar op deze manier bewandelen we een doodlopende weg. Hopelijk kan weblogland nog op tijd een zijstraat vinden.
Traditioneel is de herfst juist de webloglente. De vakantie is voorbij, de school is weer begonnen. Vaak is een schooljaar in het begin nog wel te doen en aangezien het weer vaak geen reden geeft om naar buiten te gaan, is het het ideale seizoen om weblogvoedsel te produceren. Aangezien dat dit jaar amper gebeurt, ga ik maar weer eens afgevallen bladeren verzamelen, in de hoop dat er toch nog een mooie webloglente komt.
Het artikel dat ik nu uit de oude doos haal, is een grappig stukje geschreven door kleine Claudia en het heet dus "Uit het dagboek van een brugger"
Hallo,
Ik ben Mister S en ik ben een brugklasser. Brugmug. Brugkoter. Of hoe je me ook wil noemen. Vandaag ben ik om 7 uur opgestaan. Niet zo vroeg eigenlijk, want mijn zus staat al om kwart over 5 op! Ik heb echt heel veel respect voor haar. Ze is nooit moe, maar ik wel. In de badkamer probeer ik me hangend tegen de muren om te kleden, zodat ik nog niet echt hoef te staan. Dan moet ik de overloop overlopen tot de trap. De trap is mijn verlossing, want dan kan ik me weer halfhangend bewegen.
Beneden staat mijn brood al klaar. Volgens mijn moeder moet ik veel eten omdat ik veel energie gebruik, maar ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het echt zo'n onzin. Twee boterhammetjes is echt te veel voor zo'n klein brugklassertje. Ik heb dan ook niet echt zin om te eten want ik heb gewoonweg geen honger, maar ik voel me ook zo vreselijk moe. Met mijn hoofd tegen de muur probeer ik nog wat te slapen. "S, ga nou eens eten!" moet mijn moeder een aantal keer boos roepen, maar ik trek me er niets van aan. Ik sta namelijk al met één been in dromenland.
Na een klein uurtje ben ik eindelijk klaar met eten. Dan moet ik naar school gaan fietsen. Heb jij ooit met ogen dicht gefietst? Ik wel. Dat doe ik elke dag. De eerste paar keren viel ik bijna van mijn fiets, omdat ik dan ergens tegenaan knalde. Maar nu kan ik de weg blindelings fietsen.
Na tien minuten fietsen ben ik op school aangeland. Slapend gaat de tijd veel sneller en slapend fietsen dus ook. Vandaag staan er allemaal saaie vakken op het programma. Eerst hebben we wiskunde. Hierbij moeten we vierkantjes ofzo gaan vouwen. Gaap! Ik wilde eigenlijk gaan slapen, maar ik vouw toch maar die rotdingetjes, gooi het papier op de grond en ga weer door met slapen. Aan het einde van deze les ligt de hele grond vol met papiertjes. En aan het einde van de dag was de laag papiertjes uitgegroeid tot een hele berg.
Van de rest van de dag kan ik me niet zoveel meer herinneren. Ik heb het grootste deel geslapen. Als ik thuiskom ga ik eerst ff theedrinken en mijn smeken of de TV aanmag. Nee, dat mag pas als ik een 8,5 of hoger heb, maar daarvoor moet ik leren en daar ben ik veel te moe voor!! Dan maar computeren... Zodra ik op mijn kamer kom schuif ik mijn bureaustoel naar achteren en druk met mijn vinger op het computerknopje. Een beweging die routine voor mij is geworden...
KC, 13-12 2007
Dat was wel een grappig verhaaltje, nietwaar? Het is een van de beste verhalen van KC, vind ik. Daarom deze herpublicatie. Ik hoop dat KC de draad weer oppakt en op deze voet verder gaat. Dat weblogland niet verandert in een eeuwig besneeuwd landschap!
Gerelateerde artikelen:
Uit de oude doos (2); 07-02 2008
Uit de oude doos; 01-02 2008
Uit de oude doos; 14-10 2007
4 opmerkingen: