Maandag 26-05
"Als eerste mag de groep "imago". Hmm... Imago heeft problemen. Iedereen heeft wel eens imagoproblemen!"
F Bruinsma, 22-05 2008
Om 6:00 uur ging de wekker en stond ik op. Het weekend was voorbij en met frisse tegenzin ging ik ontbijten. Twee lange weken zou ik weg zijn van huis. Maar goed dat ik daar tegen kan. Maar goed dat ik geen heimwee krijg. Het zou voor mij erg zwaar worden. Veel aardwetenschappelijk geleuter, waar ik niet erg goed in ben en verder veel sociaal gedoe, zoals interviewen en enqueteren. Aan de andere kant zat je ook vaak lekker in een bus.
Ruim op tijd bracht m'n ma me naar 't station. Ik wilde de trein naar Utrecht Centraal van 7:20 uur (of iets in die richting) hebben, maar tot m'n verbazing was het nog geen eens zeven uur toen we bij 't station aankwamen. Ik kon zodoende de trein van 7:05 uur pakken, waarna ik veel te vroeg in Utrecht was. De trein naar Maastricht had vertraging, waardoor ik een trein vroeger kon nemen. Dat deed ik niet en ik moest een half uur wachten.
Toen ik in de trein zat, was ik alleen. M'n klasgenoten zaten allemaal ergens anders. Ik belde Kampie op, die toevallig beneden mij bleek te zitten. Zo had ik wat gezelschap en kon ik foto's van hem en zijn familie zien. Later kwam MadU er ook nog bij.
Tien minuten later dan gepland kwam de trein aan in de stad aan de Maas. De bus stond achter het station al te wachten. De koffers werden in het bagageruim gepleurd en de bus kronkelde M'strech* door. We gingen eerst richting de ENCI. De bus werd geparkeerd en we liepen naar de Sint Pietersplas. Hier is (Maas)grind gewonnen, waardoor er een soort meer is ontstaan aan de Maas. Aan de overkant lag de ENCI-groeve.
"Als eerste mag de groep "imago". Hmm... Imago heeft problemen. Iedereen heeft wel eens imagoproblemen!"
F Bruinsma, 22-05 2008
Om 6:00 uur ging de wekker en stond ik op. Het weekend was voorbij en met frisse tegenzin ging ik ontbijten. Twee lange weken zou ik weg zijn van huis. Maar goed dat ik daar tegen kan. Maar goed dat ik geen heimwee krijg. Het zou voor mij erg zwaar worden. Veel aardwetenschappelijk geleuter, waar ik niet erg goed in ben en verder veel sociaal gedoe, zoals interviewen en enqueteren. Aan de andere kant zat je ook vaak lekker in een bus.
Ruim op tijd bracht m'n ma me naar 't station. Ik wilde de trein naar Utrecht Centraal van 7:20 uur (of iets in die richting) hebben, maar tot m'n verbazing was het nog geen eens zeven uur toen we bij 't station aankwamen. Ik kon zodoende de trein van 7:05 uur pakken, waarna ik veel te vroeg in Utrecht was. De trein naar Maastricht had vertraging, waardoor ik een trein vroeger kon nemen. Dat deed ik niet en ik moest een half uur wachten.
Toen ik in de trein zat, was ik alleen. M'n klasgenoten zaten allemaal ergens anders. Ik belde Kampie op, die toevallig beneden mij bleek te zitten. Zo had ik wat gezelschap en kon ik foto's van hem en zijn familie zien. Later kwam MadU er ook nog bij.
Tien minuten later dan gepland kwam de trein aan in de stad aan de Maas. De bus stond achter het station al te wachten. De koffers werden in het bagageruim gepleurd en de bus kronkelde M'strech* door. We gingen eerst richting de ENCI. De bus werd geparkeerd en we liepen naar de Sint Pietersplas. Hier is (Maas)grind gewonnen, waardoor er een soort meer is ontstaan aan de Maas. Aan de overkant lag de ENCI-groeve.
D'n Observant, een bult die is opgebouwd uit de nutteloze deklagen op de ENCI-groeve. Tegenwoordig zeer geliefd vanwege zijn hoogte en de boompjes.
Vervolgens ging de tocht verder in Germanië. Het bezoek aan deze groeve was het excuus om ons weer heel vroeg uit ons bed te krijgen. Pas om twee uur was de rondleiding. Een vet normale dude (Martijn S) begon opeens Duits te praten. Hij vertelde over de groeve en de bruinkool die werd gewonnen. Ik had het volgens mij nog wel aardig gevolgd. Opmerkelijk was dat ongeveer een kwart van de energie in Germanië wordt opgewekt door bruinkool.
De groeve stond vol met grappige machientjes (zie foto). Verder was de groeve met een oppervlakte van zo'n 60 vierkante kilometer wel ietsjes groter dan de ENCI-groeve waar zoveel om te doen is. Zelfs dorpen en snelwegen moesten wijken voor deze vierhonderd meter diepe put, die gestaag het land doorkruist.
De groeve stond vol met grappige machientjes (zie foto). Verder was de groeve met een oppervlakte van zo'n 60 vierkante kilometer wel ietsjes groter dan de ENCI-groeve waar zoveel om te doen is. Zelfs dorpen en snelwegen moesten wijken voor deze vierhonderd meter diepe put, die gestaag het land doorkruist.
Leuke machientjes om mee te spelen.
We reden nog langs de gave machines en de sproei-installaties, waarna die dude ons verliet. Hij kreeg een geschenk van de VU mee. Daarna reden we met de bus nog door zo'n spookdorp, dat al was ontruimd. Nog een enkeling bleef in z'n huis zitten. De groeve kwam al angstaanjagend dichtbij. In Germanië kan zoiets gewoon, in Nederland hebben de burgers teveel inspraak.
Daarna gingen we lekker naar het hotel, waar de kamerindeling bekend werd gemaakt. Er was ook nog tijd om te voetballen. Er waren een paar Limburgers die dachten dat ze konden voetballen. Zelf presteerde ik het om bij 't koppen 'n bal op m'n brilletje te krijgen. Die was daarna zo krom als een banaan.
* Ik heb nog niemand het zo horen uitspreken
Dinsdag 27-05
"De ENCI bestaat al tachtig jaar, dat is reden voor een feestje. Helaas is de toekomst minder rooskleurig."
Mathieu, 22-05 2008
Vandaag stond er een tripje naar de ENCI-groeve op het programma. In tegenstelling tot de Duitse groeves, zijn ze bij de ENCI helemaal niet zo blij met bezoekers. Het was al heel wat dat we de groeve in mochten, maar niet voordat er een lezing kwam waarbij ik echt in slaap viel. De spreker was (hoe kan het ook anders) meneer Mergelberg. Of toeval nog bestaat... De presentatie was een donkere ruimte en ik kon vrij weinig zien in de krappe zaal. Na wat gemompel deed ik m'n ogen dicht.
We reden nog langs de gave machines en de sproei-installaties, waarna die dude ons verliet. Hij kreeg een geschenk van de VU mee. Daarna reden we met de bus nog door zo'n spookdorp, dat al was ontruimd. Nog een enkeling bleef in z'n huis zitten. De groeve kwam al angstaanjagend dichtbij. In Germanië kan zoiets gewoon, in Nederland hebben de burgers teveel inspraak.
Daarna gingen we lekker naar het hotel, waar de kamerindeling bekend werd gemaakt. Er was ook nog tijd om te voetballen. Er waren een paar Limburgers die dachten dat ze konden voetballen. Zelf presteerde ik het om bij 't koppen 'n bal op m'n brilletje te krijgen. Die was daarna zo krom als een banaan.
* Ik heb nog niemand het zo horen uitspreken
Dinsdag 27-05
"De ENCI bestaat al tachtig jaar, dat is reden voor een feestje. Helaas is de toekomst minder rooskleurig."
Mathieu, 22-05 2008
Vandaag stond er een tripje naar de ENCI-groeve op het programma. In tegenstelling tot de Duitse groeves, zijn ze bij de ENCI helemaal niet zo blij met bezoekers. Het was al heel wat dat we de groeve in mochten, maar niet voordat er een lezing kwam waarbij ik echt in slaap viel. De spreker was (hoe kan het ook anders) meneer Mergelberg. Of toeval nog bestaat... De presentatie was een donkere ruimte en ik kon vrij weinig zien in de krappe zaal. Na wat gemompel deed ik m'n ogen dicht.
Gegevens van de groeve.
Pas in de middag gingen we de groeve in. Het regende af en toe lichtjes. We liepen eerst naar het diepste punt van de groeve, waar de formaties goed te zien waren in de steile wand. Naast ons lag een plas water. In het kalksteen zaten fossielen, zo werd beweerd. Toen we weer wat hoger waren, was er een soort fossielenspeurtocht. Sommigen probeerden in een paar uur genoeg fossielen te vinden, zodat ze de volgende twintig jaar geen verjaardagscadeaus meer hoefden te kopen. Mij maakten die fossielen me niks uit.
Terwijl de vrachtwagens af en aan reden, zat ik me een beetje te vervelen. Af en toe deed ik een poging een stuk steen te zoeken. Het was in ieder geval mooi, zacht spul.
Pas in de middag gingen we de groeve in. Het regende af en toe lichtjes. We liepen eerst naar het diepste punt van de groeve, waar de formaties goed te zien waren in de steile wand. Naast ons lag een plas water. In het kalksteen zaten fossielen, zo werd beweerd. Toen we weer wat hoger waren, was er een soort fossielenspeurtocht. Sommigen probeerden in een paar uur genoeg fossielen te vinden, zodat ze de volgende twintig jaar geen verjaardagscadeaus meer hoefden te kopen. Mij maakten die fossielen me niks uit.
Terwijl de vrachtwagens af en aan reden, zat ik me een beetje te vervelen. Af en toe deed ik een poging een stuk steen te zoeken. Het was in ieder geval mooi, zacht spul.
Dit vond ik leuker tijdverdrijf.
Op het eind kwam nog wat informatie over het lithostratigrafische profiel dat moest worden getekend, zoals het "groene" zand, dat gewoon geel was. We liepen behoedzaam terug, om de trucks niet in de weg te lopen. Terwijl het begon te regenen, liepen we nog langs een of andere oven, om daarna de helmen in te leveren. Er was weer een dag voorbij.
Wordt vervolgd
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten