28-02-2010

Olympische nachtmerrie


Vancouver

Twee weken lang werden we rond middernacht op de hoogte gehouden van de verrichtingen op de Olympische Winterspelen in Vancouver. Rare lui, die Canadezen. Gaan ze rond middernacht sporten, hoewel het daar dan nog licht is ook... Een sterke indruk maakten de Canadezen niet. Van het WK Hockey in India of het WK Voetbal in Zuid-Afrika hoef je weinig organisatorische hoogstandjes te verwachten. Maar Canada, dat is toch een heel ander verhaal?

Helaas ging het al mis voordat de Spelen begonnen. Ik laat het woord aan Ton Broekhuisen in zijn column in de Metro van 15 februari:

"Ook zo geschrokken van de beelden van de crashende Georgische rodelaar Nodar Koemaritasjvili? Met slechts een iel sleetje onder zijn billen schoot het 21-jarige talent vrijdag tijdens een olympische training met een snelheid van 140 kilometer uit de levensgevaarlijke rodelbaan - de steilste ter wereld - in Whistler. Snelheden boven de 150 kilometer zijn er geen uitzondering. Op een sleetje is dat nòg gevaarlijker dan seks zonder condoom met Kim Holland. Deze rodelbaan sméékt om doden. Een smeekbede die vrijdag helaas werd verhoord. Nadat Nodar de macht over zijn slee verloor, werd hij als een kiezeltje het luchtruim in geslingerd. Slechts een stalen balk voorkwam dat hij de rest van zijn leven in een baan om de aarde zou cirkelen. Zònder slee.

José Feliciano, Ray Charles, Stevie Wonder: mijn bewondering voor blinden is groot. Maar om nu uitgerekend de steilste rodelbaan ter wereld door een blinde sadist te laten ontwerpen gaat me te ver. Vooral zó gezien, zijn de beelden schokkend. Zelfs mijn nichtje van twee jaar zou de plek waar Nodar crashte, hebben omzoomd met strobalen of vangnetten. Nu stond er echter een rij ijzeren balken. Op een ervan sloeg Nodar al na een meter kansloos te pletter. Een drama om snel weg te poetsen. Wat ingestudeerde blijken van medeleven volstonden om Vancouver 2010 'gewoon' groots af te trappen. Niet àl het geld hoeft tenslotte naar Haïti."

Hoewel het de Canadezen was gelukt een buitengewoon snelle en lastige Bobsleebaan te maken, hadden ze met één klein dingetje geen rekening gehouden: de veiligheid.

Na dit drama kwam het gedoe met de ijsdweilmachines. Vanwege sponsorverplichtingen had de organisatie zich met ijsdweilmachines van een slecht merk in de maag laten splitsen. Wikipedia verwoordt het als volgt:

"De schaatswedstrijd [500 meter] werd door defecte ijsdweilmachines vertraagd met ruim drie kwartier. Van de twee dweilmachines was er maar één operationeel. De organisatie werd nog eens voor schut gezet, toen bleek dat een derde machine, die het euvel zou moeten verhelpen, verkeerd ingesteld was. Na dreigementen om de schaatscompetitie te staken, werd besloten om een machine uit Calgary over te laten vliegen. De problemen werden waarschijnlijk veroorzaakt door mankementen in de elektrische systemen. De organisatie werd bekritiseerd  omdat het niet de gebruikelijke ijsdweilmachines gebruikte (van het merk Zamboni), maar de milieu-vriendelijkere elektrische machine van het merk Olympia, die geleverd werden door een hoofdsponsor."

Dat krijg je ervan als je eigenwijs bent. Overigens was de schaatsbaan een van de weinige plekken in de directe omgeving waar ijs lag. Terwijl de winter in Nederland nog wel ergens op leek, was de winter in Vancouver, de plaats met het mildste klimaat van Canada, ver weg. Zelfs op de berghellingen lag amper sneeuw. Desondanks kon het Alpineskiën gewoon doorgaan. De kale Canadees Robbie Dixon probeerde in zijn "achtertuin" een mooie medaille op te halen. Dat leek goed mogelijk, want hij kende het parcours als zijn broekzak. Desondanks ging hij af als een gieter door als een clown naar beneden te skiën. Eerst nam hij een paaltje mee, vervolgens verloor hij bijna z'n evenwicht bij een hobbel en wankelde hij op één ski omlaag, waar hij uit de eerstvolgende bocht vloog.

"These were the Canadian Cowboys and they were led by Dixon and blossoming Canadian skiing star Manuel Osborne-Paradis. This was the mountain the pair tamed as kids. It is their backyard, the Olympics their dream, and this was their chance. They hoped to bring glamour back to Canadian downhill skiing. Much of Canada hoped right along with them. But glamour in this marquee event comes in the way of gold medals, and pursuing them was Canada's undoing. They went down guns ablazing."

(...)

"Dixon, however, admitted he cracked. But only after he was cracked in the head. He sheared the second gate on the course. It snapped back into his head, dazing him and starting a sequence of events which ended when he crash-landed into a snow fence."

Medaillespiegel
Daar konden de Nederlanders nog een puntje aan zuigen. Van de vijftien disciplines beperkte de Nederlandse inbreng zich tot slechts vier takken: het Bobsleeën, langebaanschaatsen, short-track en snowboarden. In deze disciplines moesten de medailles gehaald worden. Uiteindelijk moet Nederland in de medaillespiegel kijken, want een hoop plakken gingen door knullige missers verloren. Daar staat tegenover dat een aantal medailles onverwacht werden binnengehaald.

Voorafgaand aan de Spelen waren de Bobsleeërs hoopvol. Ze hadden de beste slee van het hele veld en dus zouden ze een gooi kunnen doen naar de medailleplaatsen. Probleem: ze moesten dezelfde levensgevaarlijke baan bedwingen als Nodar Koemaritasjvili. Hoewel een ongeluk uitbleef, maakte Van Calker weinig indruk door stuurfout op stuurfout te stapelen. Uiteindelijk moesten ze genoegen nemen met een 14e plaats. Kortom: een goede slee is fijn, maar zonder goede piloot heb je er nog niks aan. Geschrokken van zijn slechte runs hield van Calker de race voor de viermansbob maar voor gezien, zijn teamgenoten in verbijstering achterlatend. De dames deden het met een 8e tijd beter, maar het was bij lange na niet voldoende voor een medaille.

Over het short-trackschaatsen heb ik weinig gehoord. Slechts op de Estafette kwamen de Hollandse dames dichtbij het podium, individueel was een plaats in de top 10 al te veel gevraagd.

Het "echte" schaatsen is al jaren een "cash-cow". Desondanks kregen de Nederlanders fikse tegenstand. Er werden zeven medailles gepakt, waarvan zes individuele. Deze medailles werden nog vrij eerlijk verdeeld: iedereen won op maximaal één individuele afstand een medaille. Dat was vooral voor Sven Kramer een hard gelag, hoewel hij er niet echt om kon lachen. Voorheen was Vancouver al leuk omgedoopt tot "Svencouver", maar naast dat hij zichzelf bijna onder stroom zette na zijn gouden plak op de vijf kilometer, was hij op wel meer zwakke momenten te betrappen. Zijn 1500 meter leek nergens naar en juist toen hij op de tien kilometer een wereldrace reed, stuurde zijn coach hem de verkeerde baan in. Vervolgens moest hij met de ploegenachtervolging maar een medaille pakken, maar na een zwaar verprutste race tegen de Verenigde Staten, bleef er niet meer over dan het lelijke brons. Het brons werd gelukkig nog wel gepakt en wel in een Olympisch record. Het bewijs dat ze de halve finales grandioos hadden onderschat.
Typisch Nederlands.

Gelukkig waren er ook positieve verrassingen. Zo wonnen Mark Tuitert en Ireen Wüst een gouden plak waar geen hond rekening mee had gehouden. Van de "nobody's" behaalde Laurine van Riessen op de kilometer een keurige derde plaats. Aan de successen van Gerritsen (tweede op de 500 meter) en de Jong (derde op de 10 kilometer) zat een schaduwkant. Gerritsen ging op de 500 meter hard op d'r smoel en verspeelde daarmee mogelijk een fraaie klassering. Bob de Jong behaalde zijn derde plaats slechts door de diskwalificatie van Kramer. Anders was hij vierde geworden, zoals Margot Boer constant overkwam. De overige dames hadden bijzonder weinig in te brengen tegen het Olympische geweld. Een tegenvaller.

Een grote meevaller was daarentegen de gouden medaille van snowboardster Nicolien Sauerbreij. Als enige niet-schaatser lukte het haar na talloze knock-outwedstrijden haar tegenstanders te verslaan. Een zwaarbevochten medaille, zeker gezien de geschiedenis. In 2002 liepen haar Olympische Spelen helemaal in de soep doordat een Oostenrijker haar board met stroop had ingewaxt. Acht jaar later kon ze eindelijk revanche nemen. De mooiste Nederlandse medaille van "Vancouver", als je het mij vraagt.

Voetbal
Al met al scoorde Nederland acht medailles, vier gouden en drie bronzen. Opmerkelijk vind ik dat Nederland zich maar op zo weinig sportgebieden heeft weten te manifesteren. En alleen met schaatsen en snowboarden hebben we mensen die exceptioneel goed zijn. De overige sporten blijven behelpen. Zo ging ook het ook met het Nederlandse voetbal in de "Europa-League", het kleinere broertje van de Champions League, verkeerd. De nationale top 3 werd in één avond uitgeschakeld. Ajax verloor thuis met 1-2 van Juventus en kwam die klap niet meer te boven, ondanks dat ze in Turijn makkelijk standhielden tegen een zeer slap spelend Juventus. PSV had nog de meeste lol van de uitschakeling. Na een 1-0-uitnederlaag tegen HSV bleek een 3-2-zege onvoldoende voor lijfsbehoud. FC Twente droop met het schaamrood op de kaken af tegen Werder Bremen. Zoals zo vaak lieten de Tukkers een bar slechte wedstrijd volgen op een prima eerste wedstrijd. Ze begonnen zo scherp als een natte krant aan de wedstrijd en binnen de kortste keren had Bremen de 1-0-uitnederlaag ongedaan gemaakt. Uiteindelijk werd het 4-1, waar AZ over mee kan praten.

Om toch met de Olympische Winterspelen af te sluiten, de column van Ton Broekhuisen van 22 februari in de Metro: 

"Ria, wat bèn je toch een wereldwijf"

"Zo'n 3300 jaar na zijn dood is eindelijk bekend geworden waaraan de Egyptische farao Toetanchamon is bezweken. Na DNA-onderzoek stelde een team wetenschappers vast dat malaria - in combinatie met een gebroken been - het circa 19-jarige ventje fataal is geworden. Tevens kampte 'Toet' met misvormingen. Hij werd namelijk op zijn Urks verwekt: de vader en moeder van 'Toet' waren broer en zus.

Over de verwekking van de vrome koorknapen Jan Peter Balkenende en André Rouvoet wil ik niet eens nádenken. Ik stel slechts vast dat het zwalkende Nederland behoefte heeft aan krachtige leiders. En niet aan figuren die vanwege hun trieste uiterlijk, kille priemoogjes en egocentrische karakter gedoemd zijn zich te laten gelden door uit kleverige studieboeken opgedane kennis. Ik hoop dat de val van het kabinet de weg vrij maakt voor kérels. Types die in staat zijn om hun mening in te ruilen voor een betere. Van klaarkomen op je eigen stemgeluid, wordt geen land beter. Dat brengt me automatisch bij Mart Smeets. Onderstaand al wat fragmenten uit het onderzoeksrapport dat wetenschappers over 3300 jaar publiceren rond Vancouver 2010.

Dit waren de eerste Winterspelen ooit waarbij strandtemperaturen werden gemeten. De sneeuw moest overal vandaan worden gejat. Er lag alleen (schep)ijs in ijssalons. Wel régende het organisatorische miskleunen. Nòg steeds hangen alle bomen in een straal van tien kilometer rond Vancouver vol bobsleeën en rodelsleetjes. Jaap Jongbloed kwam zelfs met een special van Vermist: een uitzending die geheel in het teken stond van verdwenen bobsleeërs. Een te dikke ijdele commentator klaagde steen en been dat de schaatsers z'n zendtijd bevuilden. Desondanks slaagden hij en zijn twee èrg aanhankelijke tafelbijzitters Ria en Bart erin elke schaatsrit kapot te beredeneren. Dit op webcam-niveau. Enkele "hoogtepunten": Ria: "Kijk hier zie je dat beenritme omhoog gaan. Ik durf zelfs te stellen dat hij goud had gewonnen, als hij de snelste eindtijd had gehad." Bart: "Ik heb de beelden even vertraagd, en dan kun je meteen zien dat het een stuk langzamer gaat." Mart: "Vraag is - ook meteen voor de huiskamer -: heeft de beste gewonnen?" Dekselse vis op het droge Ria: "De beste van vandáág in ieder geval wel." Mart: "Ria, wat bèn je toch een wereldwijf."

Gerelateerde artikelen:
Sportberichten; 13-05 2008

3 opmerkingen: