Het leed van een TD
Na lange tijd tussen hoop en vrees te hebben geleefd, kan ik nu met zekerheid stellen dat het lentetoernooi niet doorgaat. Het is me niet gelukt voldoende deelnemers bij elkaar te scharrelen.
Van de regen in de drup
Wat leek het me vorig jaar leuk om een schaaktoernooi te organiseren. Lekker buiten schaken met mooi weer met en tegen vrienden, want ik deed zelf ook mee. Het deelnemersaantal viel wat tegen, maar het was een leuk begin. Ik bedacht een systeem met tijdscompensatie, zodat de duels spannender werden en het leek mij gewoon interessant. Helaas was het weer slecht die dag en leek niemand iets te geven om het schaakgedeelte. Het is een bekend gegeven: met veel moeite organiseer je iets en je krijgt er weinig voor terug.
Toch leek het me leuk om nog eens een lentetoernooi te organiseren. Een herfst ging voorbij, de winter begon en toen was het ineens 2009. De winter ging over in lente en het weer werd beter. Het ideale moment voor een schaaktoernooi! Al lang van tevoren had ik een datum gekozen. Het moest in het weekend zijn, na 21 april, want daarvoor ligt de temperatuur nog onder het jaarlijks gemiddelde en ik wilde niet in de kou schaken. Hoe kon ik het weten dat april bijna recordwarm werd? Eind april kon niet vanwege het NJK en op 10 mei werd de slotronde van de meesterklasse gespeeld. Dus werd het 16 mei en anders eventueel 23 mei, hoewel ik daar nog niemand over gehoord heb. Nog later kon niet, want op 29 mei begint het Pinkstertoernooi en daarna is het officieel geen lente meer.
Maar goed, 16 mei leek me een prima dag, maar hoe kon ik nou weten dat het weer niet over zou houden op die dag? Verschillende sites geven allemaal weer een andere voorspelling. Het KNMI is somber en voorspelt een middagtemperatuur van 14-16 graden en een grote kans op neerslag. Gisteren waren ze nog optimistischer...
Regen
Ondertussen is dat weer wel symbolisch geworden voor hoe ik mij nu voel. Op enkele sites had ik het toernooi aangekondigd. Helaas kreeg ik maar twee aanmeldingen. Ik vind dan ook dat KC en Bart even in het zonnetje gezet moeten worden: zij zijn ook slachtoffer geworden van het weinig coöperatieve gedrag van anderen.
Want erg veel respons heb ik verder niet gekregen. Volgens mij lezen alleen Large en Ewood deze site nog wel regelmatig. Vooral Large ziet ieder detail dat ik opschrijf. Hij meldde zich dan ook keurig af, omdat ik daar om had gevraagd in een artikel. Anderen lezen wel eens wat en skippen de zeg maar interessante stukken. En weer anderen zijn ergens in 2008 afgehaakt. Daarom zette ik een aankondiging op de BSB. Nou had ik tijdens het NJK al het idee dat niemand het las, na het NJK was iedereen de blog alweer vergeten. Alleen Pascal reageerde en net als vorig jaar meldde hij zich af.
Afgelopen zondag kwam pinda kijken hoe BSG werd afgeslacht. Ik zag hem en vroeg hem uiteindelijk nog maar eens of hij zin had om te komen. Zijn antwoord was twijfelachtig en dat betekent inderdaad altijd: "Nee, ik kom niet." Ik heb totnogtoe geen e-mail of zoiets dergelijks van hem ontvangen. Ook van Mug verwachtte ik een e-mail. Laatst mailde hij me iedere dag vanwege voetbalratings van de Eredivisie, nu bleef het angstaanjagend stil. Volgens Ewood wilde hij wel komen, maar tegen mij zei hij niks. De enige e-mails die ik kreeg waren van de categorie "junkmail", zoals over studentenverkiezingen op de VU.
Veel vragen, weinig enthousiasme
Daarom besloot ik Mug maar een keer aan te spreken op MSN. Het zijn van die gesprekken waarbij je al gauw voelt dat het misgaat, want zijn antwoorden waren allesbehalve enthousiast. En ondertussen alleen maar vragen stellen. Uiteindelijk bleek Mug zoals verwacht geen zin te hebben en dat komt dan toch keihard aan, want hij was de ontbrekende derde deelnemer. Alles was al geregeld, de prijzen waren er al en de limonade stond al klaar, maar nu ging er toch een forse streep door de rekening.
Wat nu? Ik ben momenteel te emotioneel om tot een oplossing te komen. Misschien moet ik me maar eens bezinnen over de toekomst, want het afgelopen schooljaar lijkt van kwaad tot erger te gaan. Als ik eind Augustus had geweten wat me allemaal te wachten zou staan, dan was ik daar flink bang van geworden. Het 23e levensjaar is ook een jaar van bezinning. "Waar steek ik mijn energie nog in en waar niet meer?" Misschien is het tijd voor een grote schoonmaak. Nieuwe vrienden (waar je die dan ook vandaan haalt...), nieuwe uitdagingen en nieuwe problemen. Misschien is het tijd voor iets radicaals. Stoppen met schaken of zo. Of stoppen met schrijven. Of juist elke maandag naar de schaakclub gaan. Eén ding staat vast: nooit zal ik meer een invitatietoernooitje organiseren.
Gerelateerde artikelen:
Gaat het lentetoernooi nog wel door?; 06-05 2009
4 opmerkingen: