Ochtend
Vandaag moest ik weer om zeven uur "op". Met m'n half-brakke kop stapte ik m'n nest uit en ging ik naar beneden. De verkoudheid, die me in 't weekend in zijn greep had, had duidelijk aan kracht verloren. Ik voelde me weer bijna als vanouds.
Treinreis
In de schemering fietste ik naar 't station, parkeerde m'n fiets en jatte zo'n gratis (maar niet goedkoop) krantje mee. Vol goeie moed stapte ik in de trein van 7:58, die ik altijd heb. Ik moet weliswaar overstappen in Weesp, maar dan bespaar je wel vijf à tien minuten aan reistijd.
Eenmaal vertrokken ging de trein opeens langzamer rijden, om uiteindelijk tot stilstand te komen. Een paar minuten gebeurde er niks. Geen conducteur of machinist wilde of durfde wat te zeggen. Daar sta je dan...
Gelukkig reed de trein al gauw weer. Dat is dan nog geluk bij een ongeluk. Eerder dit jaar stond de trein waar ik in zat twee uur stil tussen de weilanden. Word je ook heel vrolijk van, kan ik je zeggen. Vooral omdat het op de terugweg gebeurde. Na twee uur konden we toen in een andere trein overstappen. Halve dag verklooid door zo'n geintje...
Die twee minuten waren meer in de categorie "typisch NS", dus daar was ik wel aan gewend. De trein kwam weer op gang en vervolgde zijn weg richting Weesp, waar ik moest overstappen.
Bij de overstap was echter slecht nieuws: de trein die ik moest hebben was in geen velden of wegen te zien. En dat terwijl mijn trein nog voor 8.08 aankwam, één minuut nadat de beide treinen zouden vertrekken. Proberen ze opeens wèl op tijd te rijden...
Het resultaat was dus dat een heleboel reizigers een kwartier moesten wachten. Bijzonder asociaal en het werd nog erger, omdat de trein richting Schiphol al behoorlijk vol zat. En dan moesten er nog mensen uit Almere in en natuurlijk de stakkers zoals ik, die hun overstap niet konden halen.
Er werd dus gepropt en gepropt, maar uiteindelijk kon niet iedereen in de trein. Ging zo'n vrouw schreeuwen dat iedereen moest doorlopen. Dacht ze nou echt dat mensen dat expres niet gingen doen? Het verpestte de sfeer alleen maar. Ze had natuurlijk boos moeten worden op de NS.
De wederkerende rustDe trein vertrok volgeladen naar Diemen-Zuid. De conducteur of machinist bood nog zijn verontschuldigingen aan voor het ongemak. Terecht, het was net veevervoer. Iedereen stond muurvast tegen elkaar aan gedrukt. Daar hou ik niet van.
Gelukkig liep de halve trein leeg bij Duivendrecht en wist ik zelfs nog een zitplaats te bemachtigen. Daar kon ik nog even rustig de krant lezen.
Niet lang meer, want station "Zuid" doemde al weer snel op. Ik nam de metro en zag hoe twee mensen bij zo'n onhandig detectiepoortje voor die OV-chipkaart op elkaar liepen. Ze hadden allebei enorme haast om naar de andere kant van het station te komen en kwamen elkaar daar dus precies tegen, wat tot irritatie leidde.
Ik haast me niet en dat was ook niet echt nodig. Toen ik boven kwam, kwam de metro of tram (?) aanrijden. Ik kon er nog makkelijk bij.
Een halve dag later
Op de terugweg had ik nu de tram. Het was spitsuur en iedereen stond te dringen om erin te komen. Meestal duurt het dan heel lang voordat iedereen van de onderste trede af is en de deuren dicht kunnen. Deze bestuurder was iets directer. Terwijl nog een aantal individuen buiten stond, gingen de deuren dicht en reden we weg. Klasse!
Nacht
Omdat ik op een raar tijdstip "uit" was, ging ik op de terugweg met de rechtstreekse trein. Eenmaal op het station pakte ik m'n fiets, deed het licht aan en fietste in de schemering terug. Stomme herfst! Je ziet het al een uur voor de zonsondergang donkerder worden, zo laag staat de zon dan al. Dus toen ik rond een uur of vijf naar huis fietste, was het al dusdanig donker, dat een lampje geen overbodige luxe was.
Ik reed op m'n gemak naar huis, toen ik bij het laatste kruispunt opeens iemand achter me zag zonder licht, die dezelfde kant op moest als ik. "Dat moet familie zijn!", dacht ik. Het was Ewood, die - aan zijn tas te zien- (lekker) gegymt had.
Ik fietste voor hem de schuur binnen en zag dat m'n dakraam nog openstond. Was ik ook heel erg blij mee...
Vandaag moest ik weer om zeven uur "op". Met m'n half-brakke kop stapte ik m'n nest uit en ging ik naar beneden. De verkoudheid, die me in 't weekend in zijn greep had, had duidelijk aan kracht verloren. Ik voelde me weer bijna als vanouds.
Treinreis
In de schemering fietste ik naar 't station, parkeerde m'n fiets en jatte zo'n gratis (maar niet goedkoop) krantje mee. Vol goeie moed stapte ik in de trein van 7:58, die ik altijd heb. Ik moet weliswaar overstappen in Weesp, maar dan bespaar je wel vijf à tien minuten aan reistijd.
Eenmaal vertrokken ging de trein opeens langzamer rijden, om uiteindelijk tot stilstand te komen. Een paar minuten gebeurde er niks. Geen conducteur of machinist wilde of durfde wat te zeggen. Daar sta je dan...
Gelukkig reed de trein al gauw weer. Dat is dan nog geluk bij een ongeluk. Eerder dit jaar stond de trein waar ik in zat twee uur stil tussen de weilanden. Word je ook heel vrolijk van, kan ik je zeggen. Vooral omdat het op de terugweg gebeurde. Na twee uur konden we toen in een andere trein overstappen. Halve dag verklooid door zo'n geintje...
Die twee minuten waren meer in de categorie "typisch NS", dus daar was ik wel aan gewend. De trein kwam weer op gang en vervolgde zijn weg richting Weesp, waar ik moest overstappen.
Bij de overstap was echter slecht nieuws: de trein die ik moest hebben was in geen velden of wegen te zien. En dat terwijl mijn trein nog voor 8.08 aankwam, één minuut nadat de beide treinen zouden vertrekken. Proberen ze opeens wèl op tijd te rijden...
Het resultaat was dus dat een heleboel reizigers een kwartier moesten wachten. Bijzonder asociaal en het werd nog erger, omdat de trein richting Schiphol al behoorlijk vol zat. En dan moesten er nog mensen uit Almere in en natuurlijk de stakkers zoals ik, die hun overstap niet konden halen.
Er werd dus gepropt en gepropt, maar uiteindelijk kon niet iedereen in de trein. Ging zo'n vrouw schreeuwen dat iedereen moest doorlopen. Dacht ze nou echt dat mensen dat expres niet gingen doen? Het verpestte de sfeer alleen maar. Ze had natuurlijk boos moeten worden op de NS.
De wederkerende rustDe trein vertrok volgeladen naar Diemen-Zuid. De conducteur of machinist bood nog zijn verontschuldigingen aan voor het ongemak. Terecht, het was net veevervoer. Iedereen stond muurvast tegen elkaar aan gedrukt. Daar hou ik niet van.
Gelukkig liep de halve trein leeg bij Duivendrecht en wist ik zelfs nog een zitplaats te bemachtigen. Daar kon ik nog even rustig de krant lezen.
Niet lang meer, want station "Zuid" doemde al weer snel op. Ik nam de metro en zag hoe twee mensen bij zo'n onhandig detectiepoortje voor die OV-chipkaart op elkaar liepen. Ze hadden allebei enorme haast om naar de andere kant van het station te komen en kwamen elkaar daar dus precies tegen, wat tot irritatie leidde.
Ik haast me niet en dat was ook niet echt nodig. Toen ik boven kwam, kwam de metro of tram (?) aanrijden. Ik kon er nog makkelijk bij.
Een halve dag later
Op de terugweg had ik nu de tram. Het was spitsuur en iedereen stond te dringen om erin te komen. Meestal duurt het dan heel lang voordat iedereen van de onderste trede af is en de deuren dicht kunnen. Deze bestuurder was iets directer. Terwijl nog een aantal individuen buiten stond, gingen de deuren dicht en reden we weg. Klasse!
Nacht
Omdat ik op een raar tijdstip "uit" was, ging ik op de terugweg met de rechtstreekse trein. Eenmaal op het station pakte ik m'n fiets, deed het licht aan en fietste in de schemering terug. Stomme herfst! Je ziet het al een uur voor de zonsondergang donkerder worden, zo laag staat de zon dan al. Dus toen ik rond een uur of vijf naar huis fietste, was het al dusdanig donker, dat een lampje geen overbodige luxe was.
Ik reed op m'n gemak naar huis, toen ik bij het laatste kruispunt opeens iemand achter me zag zonder licht, die dezelfde kant op moest als ik. "Dat moet familie zijn!", dacht ik. Het was Ewood, die - aan zijn tas te zien- (lekker) gegymt had.
Ik fietste voor hem de schuur binnen en zag dat m'n dakraam nog openstond. Was ik ook heel erg blij mee...
2 opmerkingen: