Veldwerk Kampen (6)

Vrijdag

Vroeg in de ochtend ging de wekker van m'n mobieltje af en voorzichtig ruimde ik de troep in m'n tentje op, om vervolgens naar de ontbijtzaal te gaan. Daar was ik de eerste en traag zat ik op wat brood te kauwen. De laatste keer in de ontbijtzaal, waar ik ondertussen wel aan gewend was geraakt. Een veldwerk is eigenlijk heel raar. Tijdens het veldwerk vind je er niks aan, maar na afloop kun je wel terugkijken op een mooie tijd. Dat komt volgens mij omdat je (ik in ieder geval) tijdens die week/weken zit te stressen om alles goed te doen. Als alles dan op z'n pootjes terechtkomt, kun je er met een fijn gevoel op terugkijken. Misschien geldt dat wel voor het hele leven, want mijn herinneringen zijn altijd leuker dan hoe ik het destijds beleefde.

Het werd tijd om m'n tentje plat te gooien. Daarbij vroeg ik me bang af of ik alles wel weer zou meekrijgen. Mijn ervaring is namelijk dat je dingen thuis, in alle rust, veel compacter bij elkaar kunt proppen dan in de hectiek op de laatste dag. 

Rolex hielp mij - aardig als altijd - met het ontmantelen van m'n tentje en tot mijn vreugde paste alles netjes in de tas. Ook mijn eigen spullen wist ik in de koffer te proppen, waarna ik m'n spullen maar in de uitwerkzaal dumpte. Dat was ook weer gelukt...

Ondertussen waren de meeste tenten al platgegooid. Zelf probeerde ik nog wat mee te helpen bij anderen, hoewel het niet veel voorstelde. Steeds meer gele plekken op het gras kwamen aan het licht. Waar bijna iedereen ging uitrusten, gingen Rolex en ik nog het gebied in. Simon bleef achter om een presentatie in mekaar te zetten.

We gingen naar het gebied/gehucht "De Zande", waar onze bypass zou moeten komen. We gingen het gebied bekijken en plaatjes schieten. Welke obstakels stonden in de weg? Waar moesten we nog rekening mee houden? Rolex zette nog wat locaties in de GPS, maar helaas hadden we niet meer genoeg tijd om het hele traject vast te leggen. Tja...

Tegen de wind in fietsten we door het gebied, langzaam richting de camping. Toen we daar eenmaal aankwamen, werden de fietsen al in een kar gegooid. Ik kon mijn fietsje meteen inleveren.

Het was tijd voor de presentaties. Hoewel die officieel pas om drie uur zouden beginnen, was iedereen al veel eerder opgetrommeld, zodat we ook weer eerder naar huis konden. Dat was pas mooi. Om het nog eens extra feestelijk te maken, bleek dat Wagten Donk zijn verjaardag op deze dag gepland had. Er waren enkele taarten aangerukt om dit te vieren. Maar hoe eet je dat? De oplossing was een pak A4-papiertjes. Dure servetten, maar who cares?

Terwijl ik voor de tweede keer m'n handen afwaste, stond Rolex in de rij bij de laptop om daar onze presentatie op te zetten. Toen hij aan de beurt was, verzocht Janvangent hem maar om meteen de presentatie te houden. Ik kwam nietsvermoedend aanlopen, toen me gezegd werd dat wij als eerste die presentatie zouden houden. De hele week waren wij als één van de laatsten aan de beurt en nu ineens als eersten?! Ik was er in ieder geval niet zo blij mee.

Omdat we niet echt konden oefenen op de presentatie, ging het niet echt lekker. Rolex kwam niet al te lekker uit z'n woorden, in zijn poging mooie volzinnen te maken. Zelf mocht ik wat vertellen over de uitkomsten van de enquête  maar verder dan wat gebrabbel kwam ik niet. Niet dat ik daar erg mee zat. Jammer was wel dat ons praatje (veel) te lang duurde. Vroeger leek het me moeilijk om tien minuten achter elkaar te lullen over iets, tegenwoordig verbaas ik me er niet meer over. Hoe veel ons praatje nou precies te lang duurde weet ik niet. Het werd ons in ieder geval niet in dank afgenomen. Zelf werd ik in ieder geval knap ongeduldig van het verhaal.

Vervolgens kwamen de andere groepjes. Echt goed heb ik die verhalen niet gevolgd. Ik wilde naar huis! Lekker internetten, want dat had ik al bijna een week niet gedaan. Ik kon amper wachten.

Na de praatjes moesten we echter nog corvee doen. Ja ja, natuurlijk hadden WIJ weer op de LAATSTE dag corvee. Er was echter te weinig kapitaal, waardoor de meesten van ons maar zaten toe te kijken hoe een ander de vloer aanveegde.

Gelukkig konden we onze spullen in een auto proppen, waarna we zelf nog naar het station van Kampen konden lopen. Niet dat dat ding veel voorstelde. Het station ligt namelijk op de oostelijke oever van de IJssel, dus aan de andere kant van de stad zelf. Het station heeft maar één spoor: je kunt alleen naar Zwolle. Geen wonder dat men de Hanzelijn wil aanleggen, want de verbinding met het westen is slecht. Probeer maar eens via het openbaar vervoer snel in Kampen te komen...

We gingen dus eerst naar Zwolle, waarna we moesten overstappen voor de richting Utrecht. In de trein deelde ik nog M&M's uit, waarna ik maar eens naar huis ging bellen. Opmerkelijk genoeg besloot ik eerst m'n ma te bellen en - nog opmerkelijker - ze nam nog op ook. Ik vertelde maar dat ik in de trein zat en dat ik nog niet precies wist hoe laat ik nou zou aankomen.

Later werd het me wel duidelijk en besloot ik uit te stappen in kakkerlakdorp Hilversum. Ditmaal nam Beppie niet op, dus belde ik maar naar huis, maar er werd niet opgenomen. Jean Loulou nam ook al niet op. Ewood deed dat gek genoeg wel. Volgens hem was Beppie al naar Hilversum gekomen.

Toen ik was uitgestapt, besloot ik maar naar buiten te gaan. Helaas is Hilversum Centraal een enorme bouwput geworden en ik liep maar de grote uitgang uit, zodat ik weer een beetje kon ademhalen. Beppie bleek echter aan de andere kant van het spoor te staan, maar uiteindelijk had ik d'r wel gevonden. Ik propte m'n tassen in de Vos en stapte in. Ik was vermoeid, maar m'n hoofd gek genoeg niet. Blijkbaar maakt het thuiskomen veel energie los of zo.

Tijdens het eten werd me echter medegedeeld dat we geen internet meer hadden en dat de huistelefoon het ook niet meer deed. Daar was ik blij mee... Terwijl Ewood meespeelde in de massakamp tegen Soest, ging ik me ontspannen. Het veldwerk zat erop, nu hoefden we alleen nog maar wat dingen uit te werken. En dan, na twee weekjes, hadden we EIN-DE-LIJK vakantie!!!

Gerelateerde artikelen:

Veldwerk Kampen (5); 11-07 2009