Voor de verandering een oud artikel. Precies een week geleden (op een paar uur na) kreeg Ewood zijn diploma. Eindelijk had ie dat "felbegeerde" papiertje, of beter gezegd: eindelijk kon hij van school af! Een klein verslagje van deze bijzondere avond:
Op vrijdag 27 juni kreeg Ewood eindelijk zijn felbegeerde diploma. Voor de laatste keer ging hij naar het gehate Goois Lyceum. Het zou ook de laatste keer zijn dat hij al zijn klasgenootjes bij elkaar zou zien.
Om half acht maakten m'n ouders en ik aanstalten om naar de diplomauitreiking te gaan. Ewood was toen al weg. We kwamen ruim op tijd aan, maar de aula zag al helemaal zwart van de mensen. M'n pa heeft dan ook de hele tijd gestaan. M'n ma vond wel een stoel bij het gangpad, die ze aan mij afstond. Zelf ging ze in het gangpad zitten.
Opeens klonk er "muziek" en ging iedereen opstaan. De feestvarkens kwamen langslopen. Ik besloot om maar niet op te staan, zo krap was het. Ik wachtte op Ewood. Hem kennende zou hij wel achteraan lopen. Dat viel nog mee; hij liep ergens halverwege in de optocht. Ik zag hem wel, hij mij niet.
Daarna begon de uitreiking dan echt. De geliefde E de Jong pakte een boekje van de stapel dat betrekking had op een aantal leerlingen. Het eerste boek had uiteraard een Franse titel. (E de Jong geeft de vakken Frans en informatica/informatikunde) In het begin kwamen vooral de slimmeriken aan bod. Ik wist dat Ewood helemaal aan het eind zou komen.
Langzaam maar zeker tikten de uurtjes weg, af en toe opgevrolijkt door een intermezzo. Een gozer pakte na het beleefde praatje de microfoon en herinnerde mevrouw De Jong aan een uitspraak die ze gedaan had. Ze zou haar schoen opeten als hij zou slagen. Hij pakte een bord en een schoen uit een tasje en spoot er slagroom in. De slagroom werd gulzig verorberd.
Op vrijdag 27 juni kreeg Ewood eindelijk zijn felbegeerde diploma. Voor de laatste keer ging hij naar het gehate Goois Lyceum. Het zou ook de laatste keer zijn dat hij al zijn klasgenootjes bij elkaar zou zien.
Om half acht maakten m'n ouders en ik aanstalten om naar de diplomauitreiking te gaan. Ewood was toen al weg. We kwamen ruim op tijd aan, maar de aula zag al helemaal zwart van de mensen. M'n pa heeft dan ook de hele tijd gestaan. M'n ma vond wel een stoel bij het gangpad, die ze aan mij afstond. Zelf ging ze in het gangpad zitten.
Opeens klonk er "muziek" en ging iedereen opstaan. De feestvarkens kwamen langslopen. Ik besloot om maar niet op te staan, zo krap was het. Ik wachtte op Ewood. Hem kennende zou hij wel achteraan lopen. Dat viel nog mee; hij liep ergens halverwege in de optocht. Ik zag hem wel, hij mij niet.
Daarna begon de uitreiking dan echt. De geliefde E de Jong pakte een boekje van de stapel dat betrekking had op een aantal leerlingen. Het eerste boek had uiteraard een Franse titel. (E de Jong geeft de vakken Frans en informatica/informatikunde) In het begin kwamen vooral de slimmeriken aan bod. Ik wist dat Ewood helemaal aan het eind zou komen.
Langzaam maar zeker tikten de uurtjes weg, af en toe opgevrolijkt door een intermezzo. Een gozer pakte na het beleefde praatje de microfoon en herinnerde mevrouw De Jong aan een uitspraak die ze gedaan had. Ze zou haar schoen opeten als hij zou slagen. Hij pakte een bord en een schoen uit een tasje en spoot er slagroom in. De slagroom werd gulzig verorberd.
Net goed! :P
Later kwam er nog een vreemd intermezzo van twee gozers die een of ander "pedolied" zongen. Ze hadden een USB-stick uitgeleend en daar stond toevallig die clip op. De clip werd geprojecteerd op een scherm dat naast de ingang stond. Om het te zien moest ik m'n hoofd bijna negentig graden draaien.
Ik zat sowieso niet heel lekker. Ik moest telkens iets naar links kijken en na een uur of drie kreeg ik onwijs last van m'n nek.
Naarmate de boeken opraakten kreeg ik steeds het gevoel dat Ewood bij de volgende groep zat. Eerst een groep die werd gekarakteriseerd door "de wereld gaat aan vlijt ten onder". Ewood zat er gek genoeg niet bij. Daarna kwam een groep waarin iedereen wel iets met "groot" te maken had.
"Ha, daar zit Ewood bij!", dacht ik en ik pakte m'n camera al. Maar nee. Toen kwam de groep van mensen die het op een andere manier deden of zo. Daar zat Ewood dan wel bij.
Nadat hij z'n diploma had ondertekend, stond Ewood op het podium, wachtend totdat hij naar voren zou worden geroepen. Hij zat in een groep met allemaal jongens in een pak. Ewood stond daar relaxed in een zwart t-shirt. Waar de jongens bijna allemaal in een pak liepen, hadden de meiden de meest merkwaardige creaties aan. Sommigen liepen in een of ander gordijn, anderen in een jurk. Het had in ieder geval niet veel om het lijf. Een ander meisje, dat in een nachtjapon liep, (wat overigens geheel volgens de dresscode was, namelijk nachtkleding) zou iets in de modewereld gaan doen. Hmm...
Maar goed, terug naar Ewood. Mevrouw Raaijmakers liep naar voren en Ewood wist dat het zijn beurt was. Ik was erg benieuwd of ze wat aardigs over hem kon zeggen. Ze haalde een wiskunde-examen aan, waarin hij wel wist hoe een het bewijs eruit moest zien, maar niks bewees. Verder werd er nog wat verteld over het schaken. Ewood stond er wel zelfverzekerd bij, maar hij was zo te zien best zenuwachtig. Hij kreeg zijn diploma en weigerde daarna de hand van de o zo geliefde E de Jong te schudden. Wel accepteerde hij gretig de Mars.
Later kwam er nog een vreemd intermezzo van twee gozers die een of ander "pedolied" zongen. Ze hadden een USB-stick uitgeleend en daar stond toevallig die clip op. De clip werd geprojecteerd op een scherm dat naast de ingang stond. Om het te zien moest ik m'n hoofd bijna negentig graden draaien.
Ik zat sowieso niet heel lekker. Ik moest telkens iets naar links kijken en na een uur of drie kreeg ik onwijs last van m'n nek.
Naarmate de boeken opraakten kreeg ik steeds het gevoel dat Ewood bij de volgende groep zat. Eerst een groep die werd gekarakteriseerd door "de wereld gaat aan vlijt ten onder". Ewood zat er gek genoeg niet bij. Daarna kwam een groep waarin iedereen wel iets met "groot" te maken had.
"Ha, daar zit Ewood bij!", dacht ik en ik pakte m'n camera al. Maar nee. Toen kwam de groep van mensen die het op een andere manier deden of zo. Daar zat Ewood dan wel bij.
Nadat hij z'n diploma had ondertekend, stond Ewood op het podium, wachtend totdat hij naar voren zou worden geroepen. Hij zat in een groep met allemaal jongens in een pak. Ewood stond daar relaxed in een zwart t-shirt. Waar de jongens bijna allemaal in een pak liepen, hadden de meiden de meest merkwaardige creaties aan. Sommigen liepen in een of ander gordijn, anderen in een jurk. Het had in ieder geval niet veel om het lijf. Een ander meisje, dat in een nachtjapon liep, (wat overigens geheel volgens de dresscode was, namelijk nachtkleding) zou iets in de modewereld gaan doen. Hmm...
Maar goed, terug naar Ewood. Mevrouw Raaijmakers liep naar voren en Ewood wist dat het zijn beurt was. Ik was erg benieuwd of ze wat aardigs over hem kon zeggen. Ze haalde een wiskunde-examen aan, waarin hij wel wist hoe een het bewijs eruit moest zien, maar niks bewees. Verder werd er nog wat verteld over het schaken. Ewood stond er wel zelfverzekerd bij, maar hij was zo te zien best zenuwachtig. Hij kreeg zijn diploma en weigerde daarna de hand van de o zo geliefde E de Jong te schudden. Wel accepteerde hij gretig de Mars.
Zeg niet dat deze foto's mislukt zijn, want anders...
Toen de uitreiking voorbij was, was er een borrel. Ewood besloot om zijn Mars maar eens te gaan opeten, maar toen zijn bonkies hem allerlei cadeaus gaven, kwam hij handen tekort. Dus drukte hij een half-opgevroten Mars in Lulu's handen. Het was in ieder geval een dolle boel.
Vier jaar geleden werd mijn diploma uitgereikt. Mijn laatste momenten als leerling van het Goois Lyceum. Ik vroeg me af of ik ooit nog een keer zou terugkeren. Ja dus. Vorig jaar januari was ik in het hokje van Vincent Simons geweest en nu had ik me dik vier (!) uur "vermaakt" in de aula. De tijd gaat niet snel, maar wel altijd dezelfde richting op. Ik begin me echt oud te voelen.
4 opmerkingen: