27-08-2007

Simons verjaardag

Gisteren vierde Simon zijn dertiende verjaardag. Vorige week waren Ewood en ik opeens uitgenodigd voor zijn verjaardag, een hele eer.
Het begint misschien traditie te worden, want vorig jaar waren we er ook. In de vakantie hadden we hem en zijn familie op de schaakcamping ontmoet (een week kan veel uitmaken in een mensenleven) en anderhalve maand later waren we op zijn verjaardag. Zo snel kan dat dus gaan.
 
Voorbereiding
Natuurlijk komt er wel wat kijken bij een verjaardag. Allereerst waren er wat cadeautjes nodig. Dat is niet zo makkelijk. Donderdag was de markt in Bussum en mijn moeder vroeg of ik mee wilde gaan, waarom weet ik al niet meer. Misschien om iets leuks uit te zoeken voor Simon... Hoe dan ook, er was een kraampje met allerlei Ajax-, Feyenoord- en PSV-artikelen. Ik dacht dat Simon voor Ajax was (toch nog goed onthouden), dus ik kocht een Ajax-kaartspel. Misschien had hij er al tien van, dacht ik. Dat is altijd het risico met verjaardagcadeaus.

Vervolgens hoorde ik op MSN dat Simons broer Richard binnenkort ook jarig is, (11 september!) dus dan zou het wel aardig zijn om hem ook een cadeau te geven. Op de hete zaterdag gingen we met z'n allen 't dorp in. M'n ouders waren van alles aan 't kopen. M'n moeder ging steeds voor zo'n armbandje kijken voor Simon, terwijl ik gezegd had dat Simons moeder dat niet zo'n goed idee vond. Toen ik dat in die winkel opnieuw zei, werd ze boos. Lekker is dat...

Later gingen Ewood en ik naar de speelgoedwinkel, waar ze nog een gaaf kaartspelletje hadden. "Take 5" of zo, maar wij noemen 't altijd koeienkoppen. M'n vader had het voor z'n verjaardag gekregen, (dat is humor) maar wij gingen er toen mee spelen (ook wel humor.) Ik begreep eerst totaal niet wat de bedoeling was, maar Ewood wel. Het was een gaaf spel en ik dacht dat het wel mooi was als tegenhanger van het Ajax-kaartspel.
Ik had toen best wat cadeaus: twee kaarten, twee kaartspellen, een pot met snoep en het boek "Stupid white men", wat Richard en Claudia zo graag wilden lezen.

Vervolgens moest ik de route plannen. Ditmaal had ik via internet de snelste route gevonden. Anders dan vorig jaar gingen we nu via Haarlem, wat aanzienlijk sneller was dan via Leiden. Wel moesten we drie keer overstappen.

De verjaardag
Ik had de wekker om kwart voor negen gezet en met mijn slaperige hoofd kwam ik mijn bed uit. De kaarten moesten ook nog beschreven worden en er was onenigheid over wie welke cadeaus kreeg. M'n moeder vond het leuk om Simon beide kaartspellen te geven, ik vond dat Richard ook een kaartspel mocht. Overigens is "Take 5" het spel van het jaar 1994, toevallig Simons geboortejaar.

Om kwart voor negen fietsten we naar het station. Ditmaal vergat ik niet om kaartjes te kopen (soms vergeet ik dat in het weekend).
Vervolgens kwam de trein en bij zowat elk station moesten we overstappen. Om 18 over 11 kwamen we aan in de noordelijkste gemeente van Zuid-Holland. Ik had gebeld en vlak nadat we aankwamen, reed Simons pa langs. Kleine Claudia was er ook, ze vond het haar nachtrust (dagrust?) blijkbaar wel waard.

Poker
Eenmaal aangekomen deelde ik de cadeaus uit. Ewood ging lekker op de stoel zitten en liet mij alles opknappen. Ik had mijn taart net op, toen ze opeens wilden pokeren. Ik speelde heel voorzichtig en zag hoe Ewood als eerste failliet ging. Inmiddels deed een vriendje van Simon ook mee. Daarna kwamen JLA en haar vriendin en ze wilden opeens meespelen. Ze deden natuurlijk maar wat (lukraak alles inzetten) en waren meteen al veel fiches kwijt. Ze zaten de hele tijd vaag te doen, waardoor niemand meer zin had. Bo ging "all in" en doneerde al zijn fiches aan hun. Iedereen blij.
 
Koeienkoppen
Daarna gingen we "koeienkoppen". Hoewel het spel eigenlijk van Richard ("Simon, het is geen spel voor koeienkoppen!") was, gingen we er als eerste mee spelen.
Ik mocht de stand bijhouden in Claudia d'r schrift (het was eigenlijk haar dagboek), wat ik wel grappig vond. Ewood won uiteindelijk (na veel treuzelen) en Simon verloor. De tijd begon te dringen, het was inmiddels alweer vier uur of zo.
 
Risk
Vervolgens gingen we nog een lang spel spelen; Risk. Simon had al meteen de rode legers gepakt, (die wilde ik hebben!) dus ik nam maar genoegen met blauw. Ewood nam roze (?!) en Claudia wilde groen, maar die kleur had ik haar al gegeven.
Ik had meteen al een leuke opdracht: "vernietig de paarse (roze) legers." Ik vroeg voor de zekerheid na of "paars" "roze" was, om de anderen een kans te geven.

Simon ging voortvarend. Hij had al aardig wat continenten in zijn bezit. Ik had Australië, dus ik deed het ook nog wel aardig. De anderen wisten geen continent te bemachtigen en deden het gelijk al een stuk slechter. Ik wachtte het juiste moment af voor mijn actie. Ik had het continent Europa veroverd (een niet-aanvalsverdrag met Simon) en kreeg zeven legers per beurt. Toen ik nog tien legers kreeg voor m'n "kaarten", greep ik mijn kans. Eerst ramde ik Ewood in Noord-Amerika van 't bord, daarna ramde ik met mijn vele legers in Australië richting Japan, waar zijn laatste legertjes stonden. Triomfantelijk liet ik mijn opdracht zien.

In het tweede potje had ik de opdracht "vernietig alle groene legers". Net toen ik mijn duivelse plan wilde uitvoeren, gingen we eten.

Avond
Net als vorig jaar aten we friet. Richard schijnt 't te hebben gehaald. Daarna kregen we nog een ijsje en zat ik vol. Vervolgens ging ik nog wat voetballen met Ewood en Simon. Ewood schoot steeds keihard tegen de pas opgepompte bal. Soms schoot hij 'm snoeihard in 't doel, maar vaker knalde hij 'm gewoon hard naast.
 
Kippen
Toen de zon onderging, gingen we weer naar binnen, waar we gingen "kippen" of zo. Ik was verdiept in een pokerboek, waardoor ik niet echt zat op te letten. Ewood en Simon hadden allerlei gare tekens afgesproken, zoals om de tijd vragen. Eén keer wilde hij het echt weten. Een minuut later vroeg hij het weer. Het was net alsof hij verstrooid was. Ook hadden ze een teken dat ie twee keer met z'n kop op tafel moest rammen. Volgens Ewood deed hij het één of drie keer. Bleek dat Simon steeds een kip had... Zei Simon nog dat-ie hoofdpijn had. Hoe zou dat toch komen...
 
Terugreis
Toen was de tijd echt op. We gingen weer naar huis. Volgens de routeplanner was de trein van 22.12 het snelst. Om 23.30 kwamen we aan, een reistijd van een uur en achttien minuten, negen minuten langer dan de heenreis. Dat kwam omdat we op Amsterdam Centraal zo lang moesten wachten.
Het was een mooie dag, maar ook aan mooie dingen komt een eind.
 
Tot 15 april!

3 opmerkingen: